KwarantGranie z Archetti 05.09.2020 r.
Zjednoczonej Europie
Program:
- Bolesław Woytowicz - Etiudy (wybór), oprac. M. Tomasiewicz
- Pietro Mascagni – Intermezzo z opery „Rycerskość Wieśniacza”
- Ludwig van Beethoven - Wielka Fuga
Dyrygent: Maciej Tomasiewicz
Bolesław Woytowicz napisał cykl 12 Etiud na fortepian w 1948 roku i w tym samym zostały wydane w PWM. Wbrew mylącemu tytułowi nie stanowią jedynie ćwiczeń techniki i warsztatu dla pianistów, lecz każda z nich stanowi odrębną przemyślaną i artystyczną całość. Woytowicz używa skali modalnych, góralskich (odnajdziemy aluzje do muzyki Karola Szymanowskiego) czy bitonalności. Pod względem formy i gatunków "żongluje" pomysłami - od Toccaty i Siciliany, przez Intermezzo, aż do melancholijnej Kołysanki. Nie brakuje również odniesień do muzyki Fryderyka Chopina (Polonez) czy Jana Sebastiana Bacha (Canon Enigmaticus). W opracowaniu Macieja Tomasiewicza na orkiestrę smyczkową usłyszymy: Capriccio, Sicilianę, Intermezzo, Kołysankę i Toccatę.
W 1889 r. Mascagni otrzymał drugą nagrodę w konkursie na jednoaktową operę (zdobywca pierwszego miejsca nie odegrał znaczącej roli w dziejach muzyki). Dziełem tym była „Cavalleria rusticana”. Jej pierwsze wystawienie miało miejsce 17 maja 1890 roku w Teatro Constanzi w Rzymie. Po prapremierze, na której publiczność urządziła kompozytorowi żywiołową owację, opera odnosiła sukcesy na wszystkich wielkich scenach Europy, nie wspominając o scenach rodzimej Italii. Intermezzo z opery „Rycerskość wieśniacza” jest dziś jednym z najbardziej znanych tematów pochodzących z muzyki operowej, niejednokrotnie wykonywanym w salach koncertowych.
Wielka fuga Ludwiga van Beethovena pierwotnie była ostatnią częścią Kwartetu smyczkowego B-dur. Przez wiele lat budziła sprzeczne emocje wśród badaczy i wykonawców. Uważali ją za niewykonalną, ekscentryczną i całkowicie niezrozumiałą. Grywano ją więc niezwykle rzadko. Sytuacja zmieniła się diametralnie, kiedy w latach 20. XX wieku Strawiński uznał Fugę za dzieło absolutnie współczesne. Zdanie to podzielał także kanadyjski pianista Glenn Gould, który uważał ją za jeden z najbardziej zadziwiających utworów w całej literaturze muzycznej. Wielka fuga składa się z trzech części, każda w innym tempie, metrum i tonacji. Te trzy fragmenty składają się na jedną trwającą około 25 minut całość podporządkowaną jednemu tematowi fugi z kilkoma kontr-tematami. Wielka fuga stawia przed muzykami ogromne wymagania, a jej wykonanie staje się dla słuchacza olśniewającym i głęboko przejmującym przeżyciem.